Hagar
Daar zat ze, midden in de woestijn. Weggestuurd, verstoten en alleen met haar zoon. De zon brandde op hen en het water was opgeraakt. Haar zoon had ze onder een struik gelegd en zelf was ze zo ver weg gaan zitten dat ze de stem van de jongen niet kon horen. Maar God hoorde hem wel en Hij riep Hagar, opende haar ogen en toen zag ze de waterput (Gen.21:17). Zo vond ze voldoende leeftocht om verder te gaan en God was met haar. Het kan gebeuren dat je in je leven op een dood punt zit, dat alles uitzichtloos lijkt, dat je geneigd bent om bij de pakken neer te gaan zitten om het verder maar over je heen te laten komen.
En juist in die omstandigheden kan God ons een nieuw perspectief tonen, een weg om verder te gaan. Er staat niet dat God de waterput maakte terwijl Hagar daar zat, daar dat Hij haar ogen opende zodat zij hem ook zag! Misschien zijn we blind voor de oplossing die God ons biedt, terwijl die onder handbereik ligt. Door Gods genade zal hij ons getoond worden want God laat ons niet tevergeefs roepen. De jongen deed zijn naam eer aan: Ismaël – God hoort!
Met toestemming overgenomen uit het magazine ‘Focus op de Bijbel’ #22.