WOENSDAG 15 MEI 2013
Tjonge tjonge…..wat hebben we woensdag gedaan, het is bij dit schrijven ondertussen al zondag 19 mei… effe de foto’s bekijken….Ojaaa! ik zie het onmiddellijk : op woensdag is er heel wat gewerkt geweest ! Samen met de jeugd en mensen van JIL werd er geschilderd, getimmerd, gekuist en… gezaaid! Hetzij dan in plastieken flessen; hoe het juist in z’n werk gaat moet je vragen aan de experte, nl. Kristin….. Ik (Bernhart) mocht meegaan met Roos en haar moeder op “komissie”: nog ‘n paar matrassen en nog ‘n hoop planten… Ook nog wat fruit waarvan sommige namen (uitgezonderd mango en watermeloen) mij totaal niet bijgebleven zijn (wendt u zich naar Roos)… Alles wordt in orde gebracht voor het grote feest dat zaterdag zal plaatsvinden! Op naar:
DONDERDAG 16 MEI
Wat dacht je van een dagje “chillen” aan de oostkust van Cavite aan het strand van “Matabungkay”….. maar dat zegt jullie niet evenveel als Middelkerke of De Panne…… Peter en Kristien wilden daar (met uitzonderlijke toestemming van de hardwerkende Roos natuurlijk) dolgraag naartoe gaan; ik liet me dus ook maar op sleeptouw nemen… en het resultaat was de aankomst op een soort “beschermd strand”; maar wij rijke westerlingen met verschillende “connecties” mochten daar zomaar gratis binnen of liever….buiten? (hoofdbrekertje). We werden echter bestormd met wilde voorstellen om veel geld uit te geven (o.a. boottochtjes, jetski… enz.enz.) maar we konden de “manager” paaien met het op voorhand bestellen van een eenvoudige (?) maaltijd….. Het was daar snikheet en Peter en Kristien kozen voor een duik in het ruime sop terwijl ik ervoor koos om zo weinig mogelijk te bewegen, in de schaduw zittend in de nabijheid van een ventilator en een frisse coca…. samen met de chauffeur van onze “Jeepny” en “Totoy”, onze gids en broer van Roos…. Na een tijdje toch maar eventjes “pootjegebaad” en wat foto’s genomen ….. maar ik ben hier weer veel te lang over bezig…. dus de terugreis nog even vermelden met een pitstop aan de “rijstvelden”: hard op blote voeten werkende mensen waarvan hun (schamel) huisje temidden hun rijstveld staat….. Door dag in dag uit in het water te staan verliezen ze zelfs hun teennagels… zucht… vakantie houden en op “missie” gaan zijn soms een beetje “tegenstrijdige” dingen…..maar ik dacht toch dat we het hier een beetje mochten combineren…? Maar…lees maar eens wat er vrijdag gebeurt !
VRIJDAG 17 MEI
De laatste dag voor het “grote feest”…… en deze keer werpt Kristien zich volledig in de strijd om Roos en haar moeder te helpen met de laatste voorbereidingen…..er is nog veel werk! Maar waarom wordt hier alleen Kristien vermeld? Haaaa ! Je hebt het goed geraden! Twee welbepaalde heren (jaja je hebt goed geraden: Peter en mezelf (…) ) menen de dans te ontspringen door zich een uitstapje te veroorloven naar de “taal volcano”; het uitstapje was reeds lang gepland (sinds het begin van ons verblijf) maar steeds uitgesteld…. vrijdag de ideale dag om dit te plannen… maar toch…. net de dag voor het grote feest….. Een halfuur voor het geplande vertrek kijken beide heren elkaar vol wroeging aan….”Is het wel verantwoord terwijl hier nog zoveel werk grijnzend onze richting uitkijkt? Wat een tweestrijd! Als we nu afblazen loopt de gehele uitstap veel kans nooit door te gaan !! Maar toch…plicht roept…en met een heldhaftig gebaar grijpt Peter naar zijn “cellphone” om Totoy (alias Mario) de broer van Roos op te bellen; het antwoord is verbluffend: “De jeepny is al besteld en onderweg om jullie op te pikken.. en kan ieder ogenblik toekomen! “Er is dus geen weg meer terug !!!…2 opgeluchte gezichten….en dan de “zoete citroenen” reacties: Heeft Roos gisteren niet gezegd dat wij toch niet veel kunnen doen vandaag? Zo met een “wegwuivend” handgebaar? Ons geheugen werkt plots onfeilbaar… De dames kunnen ons eventjes missen vandaag en willen de touwtjes zelf in handen nemen…. 2 mannen vrij van gewetensvervolging, stappen promt in de jeepny …..en of het een kanjer van een uitstap geworden is! De foto’s (die je pas veel later zult zien) spreken boekdelen ! Moet je weten dat een keten van vulkanen midden een gigantisch meer liggen (konden we ook zien vanaf de hoofdweg; een ongelofelijk vergezicht!). Na uitstappen uit de jeepny werden we naar beneden gebracht door zo’n “tricycle” (daar zitten ze soms met z’n vijven op!); Daarna 15 min met een “speedboat” (fillipijnse versie) naar het eiland, waar we meteen elk op een paard mochten klimmen en zo via een hobbelig en stofferig kronkelpad naar omhoog werden gebracht…. We kregen ook zo’n stofmaskertje ………… en om dus een reeds veeeeel te lang verhaal kort te maken: boven gekomen is er een fantastisch vergezicht en een gapend gat van de “uitgedoofde” TAAL-volcano vol met water…. Er bestaan daar een paar mooie foto’s van (zie later in De Pottenbakker)….. Gelieve aan te schuiven na de dienst zondag.
In verband met de bezoeken her en der voegt Kristin hier nog aan toe dat het nodig is de streek te verkennen met het oog op anderen die vanuit België willen komen proeven van zendingswerk door te helpen in het project. Door deze eerste reis willen we meteen ook weten wat er de moeite waard is van “sightseeing”.
Na onze terugtocht konden we nog wat helpen (allee zeg). Peter hielp de pomp plaatsen voor de fontein en ik zette het (verborgen) kraantje open van de “sjasse” van een van de WC’s…. en verder hielpen we met enkele laatste klusjes en gaven we “hopen” morele steun.
De jeugd en Rose en Kristin waren met nog vele anderen naarstig bezig met de voorbereiding van de grote opening voor zaterdag. Onvoorstelbaar voor ons, maar ze speelden het klaar om een gigantisch feest voor te bereiden met beperkte middelen maar met veel helpende handen. Tegen de avond pruttelden de vleespotten (nadat ze een gans varken in stukken gesneden hadden , zo’n 180 kilo vlees werd verwerkt!!), blonken de toiletten en wasbakken, was er een speciaal team voor decoratie naarstig bezig en croste Totoy, de broer van Rose, heen en weer met zijn brommertje naar de winkel om nog ‘vergeten’ benodigdheden.
PS nog een pittig detail: Terwijl wij de vulkaan beklommen gingen Roos en Kristien met nog enkele anderen erop uit. Ik laat Kristin zelf aan het woord: we vertrokken ‘s morgens om de armsten uit te nodigen voor het feest en hen een bonnetje te geven waardoor ze recht hadden op 1 boekentas per gezin. Groot was onze verbazing en vreugde toen er op onze weg zomaar een sociale assistente opdook die de tegenovergestelde richting uitging. Ze vroeg ons wat we deden en sloot zich bij ons aan (zonder te zeggen dat ze een sociaal assistente was die de armenbuurt op haar duim kende). Pas na enkele bezoeken vertelde ze dit. Ze overzag direct dat het nooit zou lukken om in zelfs 1 dag te voet alle mensen te bereiken Aanstonds belde ze een jeeptaxi van het gemeentebestuur en zo konden we heel gemakkelijk alle gezinnen vinden in een mum van tijd. We ervoeren dit duidelijk als een wonder van God.
Het was nogal confronterend om al deze armoede te zien, in het bijzonder bij een gezin waar de moeder al drie maanden op haar bed lag (als je het al een bed kunt noemen…). Ze had ervoor borstkanker gehad, en nu onverklaarbare pijn in haar benen. Ze leende al 2000 euro om onderzoeken te doen (hoe ze dit zal kunnen terugbetalen is een groot ?). Deze situatie trof ons erg diep en we weenden samen toen we voor haar baden. Haar enige hoop is op God…
Pastor June bezocht ook al een honderdtal van de armste gezinnen in een nabijgelegen dorp.
ZATERDAG 18 MEI
Hier terug Bernard aan het woord. DE grote dag: FIESTA FILIPINA in de “PHILIPINES” ! Alles erop en eraan: eten, versieringen, geluidsinstallatie; draadloze micro’s, keyboard en gitaren (waaronder ook de “Pottenbakkergitaar”). Zo rond 11h30 kwamen de eerste mensen toe om te eten. Daarna was er een lofprijzing door de enthousiaste J.I.L-jeugd met wat spelletjes voor de kinderen. Er werd een boodschap gegeven door “sister Dory”, de vrouw van Brother Eddy (weetjenogwel de stichter van J.I.L); en daarna de uitdeling van 200 “blauwe” rugzakjes met schoolgerief voor de kinderen. En ook nog andere cadeautjes…. Al bij al zo’n 700 à 800 mensen: volwassenen, halfgewassenen (zoals ik) en kinderen…. de namiddag werd afgesloten met het “lijflied” van de actie “Share a little bit of your love”. Daarna kwamen nog tal van mensen om te eten (er was nog zoveel over; ook dus nog voor de dag nadien). Deze dag was dus een “historical day” in de annalen van het “Filipijnenproject”. Hierbij moet ook zeker vermeld worden dat de “Mama van Roos” een soort “turbo-drive” was en bergen werk heeft verzet……
>>We zijn er bijna : nog 2 dagen te gaan voor onze afreis naar “West-Europa”. Ik ben op het moment van dit schrijven in China (tussenlanding Ganzhou)… we hebben reeds 2 uren vliegtuig achter de kiezen (samen met wat rijst) en het grootste deel (de vlucht naar Amsterdam) vertrekt binnen een goed halfuur… Roos ligt vredig te slapen met haar hoofdje op de bagage…. en Peter en Kristien doen zich te goed aan een “gezondheidswandelingtje” in dit chinese complex….. tot dan!
ZONDAG 19 MEI
Nu is Kristin aan het woord die na wat uurtjes rust tijdens onze vlucht van meer dan 12 uur een poging onderneemt om het verslag af te werken.
Op zondag bezochten we opnieuw de gemeente. Bernard mocht tot zijn grote vreugde meespelen met de groep en weer mochten we ervaren hoe bijzonder de jongere mensen de gemeente leidden in de aanbidding. Na de dienst maakte Bernard grote droomplannen met de groep om terug te komen en een tourneetje te doen. We leggen het in Gods handen…We konden ook zien hoe de zondagschool eruit ziet (en dat is heel wat eenvoudiger dan onze lokalen!!!) en werden we weer verrast door de gulheid en gastvrijheid doordat ze eten voor ons gemaakt hadden (en ook voor iedereen). We namen afscheid en moesten toch ook wat traantjes wegpinken want de band met de mensen was die tijd toch wel heel mooi en intens geweest.
We hadden gepland om naar ‘Sonja’s garden’ te gaan. Rose kent de eigenares al jaren want haar hotel/restaurant met prachtige tuin voor de gasten bevindt zich in dezelfde straat van waar Rose woonde. Dat was nogal een groot contrast met wat we tot nu toe gezien hadden. Luxe restaurant met heel, heel lekker eten en drinken. De kamers baadden van de weelde (als je de prijs wil weten: 70 euro per persoon per nacht). We mochten genieten van het bezoek aan de heel mooie garden van Sonja.
Rose preste zich met 3 in het zijspannetje van de tricycle en Bernard en de nicht van Rose zaten achter de bestuurder en zo reden ze naar huis. Peter en Kristin gingen te voet . Wandelen is iets waar de meeste Filipijnen een hekel aan hebben ,maar dat is heel verstaanbaar . Al na enkele honderd meters loopt het zweet je van het lijf.
In de avond mochten we nog iets heel moois beleven: de tante van Rose kwam tot bekering. De eerste vrucht en dat op Pinksteren!! Wat is de Heer machtig.
MAANDAG 20 MEI
De laatste dag: we waagden het nog eens om ons op weg naar de miljoenenstad Manila. We bezochten een drukke wijk met winkeltjes en kraampjes op straat. Gezellig en ideaal om onze soevenierkes en kadootjes te kopen. Hou je hand op je geldbeugel is hier de boodschap want pickpockets zijn er genoeg. Bepakt en bezakt spoedden we ons naar de wachtende auto met herlijke airco ! Op de terugweg nog even naar een groot shoppingcentrum voor de laatste inkopen : nogal wat groter dan de K in Kortrijk en zelfs groter dan Wijnegem…
‘s Avonds werden we getrakteerd op een maaltijd door een kennis van Rose met onder andere lekkere paëlla. We waagden ons ook aan de frietjes, maar concludeerden eensgezind dat we toch tot thuis zouden moeten wachten om die echte Belgische te proeven.
DINSDAG 21 MEI
Onze laatste uren in dit prachtige land. Brother Jun zat ‘s morgens om 7 uur al klaar in onze verblijfplaats om afscheid te nemen : ja hij is wel een vroege vogel, die heel wat werk verzet. Maar zo hadden we de tijd om rustig afscheid te nemen en … enkele kadootjes in ontvangst te nemen : voor Kristin een decoratief stuk, gemaakt uit een soort schelp en voor Bernard een typisch Filipijns instrument : een uit hout vervaardigde buis, die het geluid van de Belgische regen nabootst. Peter kreeg een prachtige pen met ‘Philipines’ op om zoals brother Jun het zei ” zijn preken voor te bereiden “. Ja bij het gebruik van deze pen zullen de herinneringen aan de reis naar boven borrelen en zullen de ervaringen op deze reis wellicht extra inspiratie opleveren…
Na ons ontbijt brachten we een laatste bezoekje bij enkele mensen uit de straat van het project . Daarna wierpen we nog even een laatste blik in het retraitehuis zelf, waar men al naarstig bezig is om nieuwe badkamers te installeren.
Iets over 10 uur reden we dan richting luchthaven Manila na een tussenstop in een Chinees restaurant om sterk te staan voor de reis van meer dan 30 uur… Konden wij weten dat dit geen Filipijns restaurant was, want het regende pijpestelen, waardoor we nauwelijks zagen welk restaurant het was. Maar het bleek een perfecte keuze te zijn : het eten smaakte verrukkelijk…
Een kort maar emotioneel afscheid aan de luchthaven maakte abrupt een einde aan de innige band met de moeder, broer en schoonzus van Rose. Na wat vertraging vlogen we rond 18 uur naar Ghanzou in China.
WOENSDAG 22 MEI
We startten het eerste uur van de dag wachtend in het vliegtuig tot dit ons van Chinese bodem naar Schiphol zou vliegen. Daar stond Bart ons al op te wachten om ons naar Belgenland te brengen.
Peter en Kristin reden huiswaarts terwijl Bernard, Rose en haar gezin zich te goed deden aan een echte Belgische friet na 2 weken ontbering.
En zo is deze onvergetelijke reis aan zijn einde gekomen. We hebben onuitwisbare indrukken opgedaan, hebben genoten van de vriendelijkheid en liefde van de mensen, zagen Gods grootheid in de prachtige natuur en ervoeren Gods leiding en enorme zegen bij de start van het project. Alle doelen die we voor ogen hadden voor het project zullen worden gerealiseerd: vooreerst zal het retraitecentrum uitgebouwd worden (de plaatselijke partner zal met een architect kijken om naast de bestaande slaapruimtes een grote zaal te bouwen en men zou graag later extra slaapkamers bouwen). Daarnaast zal men de hulp aan de armen uitbouwen: voedselbedeling en verdeling van zaden zodat men zelf kan kweken, een jaarlijkse uitdeling van een aantal schooltassen en men hoopt ook medische hulp op te zetten door dokters langs te laten gaan. De JIL-kerk heeft hier overigens een organisatie voor opgezet, nl. “I care”. Deze organisatie heeft al jarenlang ervaring met het verstrekken van allerlei hulp in het hele land. Tenslotte hoopt men later ook kerksamenkomsten op zondag te starten als de huidige bijbelstudiegroep verder aangroeit.
Fijn dat je als lezer wat bent meegereisd met ons. We hopen dat je genoten hebt. Mocht je vragen hebben over het project, aarzel dan niet om contact te nemen : roseandfriends@yahoo.com of +32 496 13 48 66